Rafał Sulikowski
Jeśli wspólnie nie zastanowimy się tutaj, na tym forum, co dalej począć z wyskokami Kościoła i zbiorowymi zaburzeniami nerwowymi, nazywanymi roboczo “religią”, to nikt za nas tego nie zrobi i będziemy winni duchowej apokalipsy, jaką zgotują nam religie jeszcze w tej połowie obecnego stulecia.
Wyobraźmy sobie świat bez religii, o którym śpiewał John Lennon w piosence “Imagine”: nie ma już coniedzielnej Mszy, kościoły najpierw zamknięto, a potem przerobiwszy na sale koncertowe - zburzono. To samo zrobiono z meczetami i synagogami, cerkwiami i zborami.
Co by się stało, gdybyś pewnego dnia dowiedział się, że papież ogłosił koniec chrześcijaństwa w jego dawnej i obecnej postaci? Czy świat bez religii był niegdyś? Czy kiedyś będzie? Czy Jezus się nie mylił, pytając retorycznie, czy “znajdzie wiarę na Ziemi, gdy przyjdzie?” Czy ludzie Kościoła i innych religii zostaną ukarani za to, co robili przez tyle wieków z niewykształconymi ludźmi?
Wiedza daje potęgę, także tę materialną: to wiemy wszyscy. Kto jednak korzysta z wiedzy, aby zdobyć władzę i pieniądze, ten niegodny jest nieba. Powinien zostać na ziemi, którą spali słońce.
Dlaczego istnieją religie? Kto wpadł na pomysł, aby zbudować pierwsze świątynie na bliskim wschodzie i dlaczego do dziś się je stawia? Co kieruje ludźmi, aby automatycznie, jak manekiny wstać rankiem w niedzielę i “pójść do kościoła”?
Zauważ, że “chodzi się do kościoła”, a nie “chodzi się, aby spotkać Boga”. Pomylili się nasi pradziadowie, gdy ustanawiali nowoczesne reguły separacji prywatnych przekonań od naukowych dociekań w okresie pozytywizmu. Sądzili, że “religia to opium dla ludu” i że “Bóg zmarł”, ale nie przypuszczali, że nadejdą takie czasy, jak dziś, kiedy na lekcjach katecheci stawiają uczniom pytanie o to, czy “homoseksualista może być zbawiony?”. Skandal polega tu już na samym postawieniu tego pytania, które jest w domyśle rzecz jasna retoryczne: nie, nie może być zbawiony, bo ja - katecheta - tak chcę i koniec. Jest to perfidne wykorzystywanie zabobonnych lęków, przesądów i uprzedzeń, uprzednio wdrukowanych w dzieciństwie, do forsowania nowych pułapek myślowych.
Ktoś powiedział, że “wiek 21 będzie religijny, bądź nie będzie go wcale”. I miał na myśli mistykę oraz rozwój duchowy, które rzadko idą w parze z oficjalnymi dogmatami jakiejś wiary czy tradycji religijnej. Niestety, mistyka jeżeli jest, to tylko w szpitalach dla nerwowo chorych, a w przestrzeniach publicznych mamy karykaturę, parodię wiary, jej jakieś legalistyczne i formalne szczątki. Po prawdziwej wierze nie ma śladu, stąd wchodzi w nas wiara fałszywa, niemająca nic wspólnego nie tylko z Biblią, ale nawet z tym, czego uczy w oficjalnych encyklikach papież.
Kiedy opublikowano “Amoris leatitia”, podniosło się larum i “wierni Tradycji”, czyli mówiąc krótko tradycji kastracyjnej oburzyli się, że papież - zresztą wzorem Benedykta XVI - mówi coś o “erosie” i “amorze”. Dziadek bredzi! - twierdzili prawowierni, bardziej boscy niż sam Bóg katolicy polscy.
Mam znajomego księdza Polaka, który jest kapelanem w szpitalu w Wiedniu. Kiedy czatujemy o religii, przekazuje mi wstrząsający - ale jakże pozytywnie! - obraz wiary w Zachodniej Europie. Tam nikt ci nie zabroni kupna w aptece gumki albo środka antykoncepcyjnego; nikt ci nie wejdzie do łóżka i nie zbada, w jakiej pozycji to robisz i ile masz z tego rozkoszy; tam nikt ci nie zabroni uczyć się teorii ewolucji; nikt nie zmusi Twoich dzieci do udziału w jakichś chorych uroczystościach i nie będzie prześladował, jeśli ich nie poślesz na religię, która właściwie jest tam etyką oraz religioznawstwem porównawczym: dzieci uczą się, że są różne tradycje i panuje tu wielka różnorodność, tak jak w świecie biologicznym i że masz wolny wybór, możesz nie tylko je obiektywnie poznawać, ale i podróżować bez obaw do miejsc innych wiar, odwiedzać meczet, synagogę, cerkiew czy zbory i nie mieć z tego powodu problemów.
Tam nikt nie rzuca anatem, klątw i przekleństw; tam nikt nie sądzi po pozorach, a jeśli się zdarzają nieporozumienia, to szybko zostają wyjaśnione. Każdy szanuje siebie, swoją wiarę lub niewiarę, szanuje innych i inne wiary oraz niewiary. Tam religia nie opanowała uniwersytetów, akademii, szkół średnich oraz powszechnych; religia zna i zachowuje swoje granice, wie, gdzie jej miejsce, że najlepiej jej w “ewangelicznej izdebce”, gdzie każdy może robić, co chce. I jeszcze nie najmniej ważne: spowiedź jest całkowicie na wymarciu, a jeśli ktoś chce porozmawiać z księdzem, musi się umówić, bo księża nie siedzą ostentacyjnie w konfesjonałach i nie jadą na wzbudzaniu poczucia winy; znasz to uczucie, kiedy wchodzisz do kościoła, widzisz sznureczek ludzi i nagle wahasz się, czy też nie pójść do spowiedzi; tak działa właśnie presja grupy.
Tam, żeby w ogóle się móc wyspowiadać, co zresztą odbywa się w całkiem różnej formule, należy znaleźć kapłana i najpierw odbyć zwyczajną rozmowę. Podczas tej rozmowy kapłan może nawet stwierdzić, że spowiedź rozumiana u nas jako sakrament, co działa na podświadomość wiernych, nie jest w tym przypadku konieczna. Rozmowa z księdzem staje się bardzo popularnym zamiennikiem spowiedzi i nie należy z tego powodu rzucać anatem na chrześcijaństwo zachodnie. Oskarżane o niewiarę, okazuje się ostatnią przestrzenią wolności, której nie zna ani polski katolicyzm, ani powracający korporacyjny model państwa świeckiego, pełnego monitoringu i obiektywów kamer.
Religia jest, staje się na naszych oczach i będzie głównym kłopotem tego stulecia, a jeśli nic nie zrobimy, to i następnego, które teraz wydaje się nam odległe, a nadejdzie niespodziewanie prędko. Religia to źródło zabobonów i bredni, podpartych tak zwaną tradycją, czyli przesądami analfabetów średniowiecznych oraz uświęcone Biblią, której i tak żaden katolik nie czyta, bo gdyby przeczytał w księdze kapłańskiej, że Bóg każe zabijać gejów, to straciłby wiarę.
Dobrze wiedzieli cenzorzy potrydenccy, kiedy zakazali prywatnej lektury pisma świętego, bo jeśli przeczytasz raz te brednie, to na zawsze porzucisz wygodną tradycję, ustalone myślenie i wyruszysz we własną podróż duchową, która da ci więcej niż “codzienny różaniec, Eucharystia, lektura pisma świętego i pokuta” - to jednym tchem wymawiane zalecenia dla polskich katolików.
Jakie to proste! Pójdę na Mszę, wyspowiadam się co miesiąc, albo co tydzień, najlepiej codziennie, przystąpię do Komunii, potem jeszcze dziesiątka różańca i jakiś dobry uczynek (umyję mamusi naczynia) i załatwione!
Jaki ten rozwój duchowy prosty! Po co mi czytanie mądrych książek, skoro nie są natchnione, no bo jedynie Biblia jest natchniona! Po co mi powieści
Dostojewskiego, Manna, Bułhakowa, te straszne, bezbożne lektury, po co mi
muzyka Bacha, jak mogę pójść sobie na charyzmatyczne spotkanko i przy wtórze gitar wyśpiewać Panu chwałę! Gitary podkręcą nastrój w grupie i może jakieś cuda się zdarzą przy okazji? Anioł ukaże się z mieczem i pójdzie karać moje bezbożne miasto, a my tu bezpieczni, schowani przed złym światem i wybrani oczywiście spośród milionów.
Oczywiście, jest jeszcze gorzej: jedną naszą stroną, tą racjonalną krytykujemy religię i Kościół, ale gdy widzimy tyle nieszczęść, aż prosi się, żeby nieco stonować, spojrzeć na religie bardziej pozytywnie jako na źródło pociechy dla tysięcy chorych, niepełnosprawnych i nieszczęśliwych.
Uwaga! To właśnie jest ów podstępny mechanizm: “no tak, ja nie potrzebuję Boga ani religii, ale nie będę z nimi walczył, skoro są ludzie, którym jest ona potrzebna”. Błąd! Ludzie, którzy naprawdę wierzą w coś, w jakiś sens zwykle nie potrzebują do tego żadnych kościelnych pośredników. Mają wiarę Pascalowską, religię serca, ową “religię naturalną”, pozbawioną dogmatów, sztywnych tradycji i rytów, owo poczucie “nieba gwiaździstego” i muzyki sfer, które skutecznie odczyniają złe uroki kościelnej niewoli, dyscypliny sakramentów i bredni, wpajanych wiernym od dekad.
Oczywiście, brednie obecne są uwspółcześnione, żaden katolik nie uwierzy już w “staruszka z brodą” i tak dalej, ale to kolejna pułapka: spór rozgrywa się na płaszczyźnie etycznej oraz światopoglądowej. Katolik serio tedy wierzy, że istniał raj z wężem i jabłuszkiem, że Jezus chodził po wodzie, że woda zmieniła się w wino i że manna sypała się z nieba, a wzburzone wody Morza Czerwonego nagle się rozstąpiły, pozwalając ujść z głową Żydom, ściganym przed Egipcjan. I na tym buduje swoją etykę, w której nadmiernie uszczegóławia Dekalog, fiksując się prawie zawsze na nieszczęsnym “szóstym i dziewiątym”, jakby nie było pozostałych osiem, równie ważnych, albo ważniejszych.
Jeśli wspólnie nie zastanowimy się tutaj, na tym forum, co dalej począć z wyskokami Kościoła i zbiorowymi zaburzeniami nerwowymi, nazywanymi roboczo “religią”, to nikt za nas tego nie zrobi i będziemy winni duchowej apokalipsy, jaką zgotują nam religie jeszcze w tej połowie obecnego stulecia.
Rafał Sulikowski
