Gabriela Lazarek
W tym nierealnym świecie moje życie toczy się wokół protestów i demonstracji, a praca i życie prywatne to w zasadzie dodatek.
Zastanawiam się jak długo ludzie potrafią udawać, że w naszym kraju tak naprawdę nic groźnego, niebezpiecznego się nie dzieje?
Próbowałam sobie wyobrazić, że siedzę w ogródku przy lodach i kawie, a obok mnie przechodzi marsz faszystów w asyście policji, ponieważ przemarsz jest legalny.
Widzę ludzi usiłujących ten przemarsz zablokować i przygladam się policji, która traktuje blokujących jak bandytów.
No i tak sobie siedzę i piję sobie tę swoją kawę, czuję rozpływający się, rozkoszny smak lodów i z uśmiechem patrzę w słońce, myśląc jaką piękną mamy wiosnę w tym roku.
Wizja jest dla mnie tak samo nierealna jak to, że kilka lat temu pomyślałabym, że faszyści będą maszerować legalnie po ulicach, prezydent będzie łamał Konstytucję, politycy będą wyzywać społeczeństwo od robactwa, ścierwa, komuchów, kobiety będą nazywać szmatami i będą się działy setki rzeczy, które nie będą mi się mogły w głowie pomieścić.
W tym nierealnym świecie moje życie toczy się wokół protestów i demonstracji, a praca i życie prywatne to w zasadzie dodatek.
A jednak.
Ten drugi obraz jest dla mnie teraz jak najbardziej realny i rzeczywisty, choćbym nie wiem jak chciała, żeby było inaczej.
Wytrwałe to nasze społeczeństwo.
Ogródki są pełne. Widzę je codziennie na cieszyńskim rynku podczas naszego protestu.
Muszę przyznać, że Polacy potrafią wspaniale udawać, że żyją.
Gabriela Lazarek