Jurek Owsiak
To bardzo smutne, bo niedostrzeganie tak pierwszorzędnych zjawisk, które mówią o ograniczaniu naszych obywatelskich praw, jest przerażające.
Za mną dwa tygodnie resetu, za który bardzo dziękuję wszystkim tym, którzy nad tym „resetem” pracowali. Dużo słońca, dużo super spotkań, przemiła atmosfera i polski duch spowodował, że mega zmęczenie każdego dnia odchodziło i całymi garściami mogłem zabrać się za przyjmowanie słonecznych promieni, ciepłych fal i cudownego wieczornego cienia przy dobrych napojach. Jeszcze raz - przyjaciele, bardzo Wam dziękuję!
Najbardziej miło było spotkać wszystkie festiwalowe klimaty, które tak naprawdę rozjechały się po całym świecie i natychmiast ujawniały się na widok naszych koszulek, naszych kolorów, pokazując, jak bardzo dużo dobrego festiwal Pol’and’Rock robi dla setek tysięcy dusz.
Ten festiwal nie jest postrzegany poprzez artystów z nim związanych, ale przede wszystkim przez samo zdarzenie, atmosferę, a dla wielu wręcz legendę tworzoną ze swoich i cudzych opowieści. Można być dumnym, kiedy ma się w tym udział i kiedy słyszy się słowa podziwu z uśmiechniętych ust i radosnych oczu. Kochani, zrobiliśmy wszyscy razem kawał nieprawdopodobnie pięknej roboty, która niezmiennie buduje dobrego ducha tego spotkania.
(fot. WOŚP / Lucyna Lewandowska Fotografia)
Dla mnie wrzesień przez wiele lat był miesiącem lekko traumatycznym. Czekało na mnie widmo szkoły, która w moim przypadku zawsze stanowiła lekką komplikację bytu, choć na końcu cieszyłem się jednak, że spotkam się z kumplami i przyjaciółmi, do których potem zaliczałem także klasowe koleżanki. Cieszyłem się, że wrócę na stare śmieci i znowu przygotujemy się do wykonania przećwiczonych przez nas numerów - my udajemy, że się uczymy, nauczyciele momentami udają, że nas uczą i jeżeli ktoś nie rozwali tej równowagi, to z klasy do klasy przechodziło się ze świadomością, że jeszcze trochę i wejdziemy w nowe życiowe buty, szkoła będzie za nami.
Od tamtych czasów edukacja zmieniła się diametralnie. Moim zdaniem przez ostatni czas polska szkoła weszła w totalny bałagan, którego skutki odczujemy już za chwilę. Nowy system, czyli 8 klas podstawówki, potem szkoły ponadpodstawowe, które za chwile zgromadzą ogromną ilość dzieci z tego samego rocznika, czyli powstanie tłok, na który kompletnie polska szkoła nie jest przygotowana. Nowe podręczniki, w których nastąpiła niekonsultowana z nikim edukacyjna samowolka i na końcu piekielna - żeby nie powiedzieć dyskredytujące MEN ustawa o wyłączeniu ze wspólnego nauczania dzieci z niepełnosprawnościami, które poddane są indywidualnemu nauczaniu, to absolutna dyskryminacja i nieposzanowania najbardziej podstawowych praw ludzkich.
Takie dzieci do tej pory miały zapewnione nauczanie ze swoimi rówieśnikami w wymiarze kilku godzin tygodniowo. Chodziło o to, aby czuły się częścią społeczności klasowej, aby czuły, że mają kontakt z rówieśnikami i mimo ich pewnych niepełnosprawności i dysfunkcji nie były w niczym pomijane.Bardzo często ich zdolności intelektualne w najmniejszym stopniu nie ustępują rówieśnikom, którzy nie mają takich kłopotów zdrowotnych jak one.
Niech przykładem tutaj będzie Tobiasz, który jest bardzo zaprzyjaźniony z naszą Fundacją. Ma czterokończynowe porażenie mózgowe, trzeba się cierpliwie w słuchać w jego dialog aby sobie nagle zdać sprawę, że zadaje bardzo inteligentne pytania, ma super spostrzeżenia, doskonale sobie radzi ze światem zewnętrznym, czego dowodem są jego wizyty na Finale WOŚP i na naszym festiwalu, a na końcu - ten gościu prowadzi internetową audycję radiową (➡ Tobifm)!!! Dzwoni do swoich rozmówców, zadaje pytania, przeprowadza wywiady. Dzisiaj dla Tobiasza wg. postanowień MEN i Pani minister … nie ma miejsca w szkole publicznej. Pozostaje tylko i wyłącznie nauka w domu. Kara? Za co?
Powstała społeczna inicjatywa zbierająca podpisy pod protestem wobec tego postanowienia
Jej inicjatorka, Pani Monika Mamulska, przyjechała z apelem na nasz festiwal, a przy okazji zabrała ze sobą dwóch synów. Jeden z nich z problemami zdrowotnymi. Nastolatek, któremu właśnie odmówi się nauki z rówieśnikami. Pogodny, mówiący do mnie słowa o wytrwałości i wytrzymałości, które po prostu mnie wzruszyły. To ON mnie wzmacniał. Jemu teraz odmówi się nawet tych kilku godzin tygodniowo dla spotkań z rówieśnikami? Jest takie słowo przeklęte, z nieprawdopodobnie złą historią, z ogromną trwogą w tle. To słowo to „segregacja”. Pani Monika zebrała 35 tys. podpisów i w najbliższą środę, o godzinie 12:00, zaniesie je do MEN-u. Nie 350 tys., nie 3,5 mln., tylko 35. tysięcy.
To bardzo smutne, bo niedostrzeganie tak pierwszorzędnych zjawisk, które mówią o ograniczaniu naszych obywatelskich praw, jest przerażające. W XXI wieku, w Polsce, w kraju o tak ogromnych tradycjach tolerancji, na tle tego co się na świecie dzieje, zwłaszcza w sprawie dzieci dotkniętych przez los, tam gdzie się ten los chce się poprawić, my cofnęliśmy się w jakiś niebywały ciemny, ponury las, w którym nie chcemy widzieć żadnych, przeszkadzających nam w życiu problemów.
Będziemy o tym mówili. Dzieci z niepełnosprawnościami już dostały po głowie w sporze sejmowym. Nie chcemy się z tym zgadzać i jako Fundacja będziemy robili wszystko, aby w różny, konkretny sposób wspomagać ich, ich rodziców i być z nimi. Tym bardziej, że po tych dwóch tygodniach dużo sił, dużo Waszych przepięknych maili, którymi się zaczytywałem i które także pokazują, że tej siły jest w Was ogromna ilość. A także, że po raz kolejny nie chcemy tracić tych naładowanych festiwalem baterii. Witam i bierzemy się mocno do roboty!
Wielkie gratulacje dla polskich paraolimpijczyków! Po raz kolejny udowodniliście, że jesteście the best!
Szacun!
Jurek Owsiak
