Less RH „Epidemia. Co kryje chaos”

Człowiek nie lubi, gdy ci, którym ufa, blokują go i ograniczają każąc robić mu rzeczy, które nie trzymają się kupy. Człowiek nie lubi, gdy mówi się, że kary i presja są dla jego własnego dobra. Gdy rząd, w którym społeczeństwo pokłada swe nadzieje, robi bardzo złe rzeczy przeciwko niemu – najbardziej dotyka to jednostek; a one potrafią się w końcu zbuntować. Szczególnie gdy rozwala się im cały świat. Człowiek poznaje wtedy swoją siłę i może dokonać rzeczy zaskakujących. A wszystko to tylko dlatego, że ktoś wymyślił nadprogramowe posłuszeństwo na ludziach.

Wtedy Pawłowi zabito kogoś szczególnie bliskiego. On tego tak nie zostawi!

Zapraszam do mojej powieści sensacyjno-kryminalnej „EPIDEMIA. Co kryje chaos”. Less RH

Zapraszam do książki

Fragment

„Gdyby nie ta dziwna i paraliżująca sytuacja, która wywróciła jego świat do góry nogami, a w zasadzie skończyła bezpowrotnie, Paweł mógłby go nawet przeoczyć. Nie był zbyt głośny, ale miał w sobie coś znajomego i niepokojącego; coś, co skądś już znał... Gdyby usłyszał go osobno, to pewnie i nie przyciągnąłby za specjalnie jego uwagi. Wziął mleko i już zamierzał wejść do mieszkania. Postanowił jednak wcześniej zrobić sobie przyjemność i raz jeszcze zerknąć na zgrabne kształty Magdy i jej koński ogon, który z takim wdziękiem kołysał rytmicznie jego zjawiskową właścicielką.

Wtedy to usłyszał.

W momencie, gdy kierował wzrok na dziewczynę, pojawiło się głuche tapnięcie, krótki syk i w ułamek chwili potem dziewczyna przewróciła się; na jego oczach! Paweł chciał skoczyć, ale instynkt sprawił, że szybko skrył się za ścianką balkonu i szerokimi ze strachu oczami obserwował otoczenie.

– Jezu, to był strzał! Tłumik!"

DO LUDZI SIĘ NIE STRZELA

RECENZJA

Anna Ruszczyk / Gazeta Śledcza

To był taki miły Człowiek, zawsze „dzień dobry” sąsiadom mówił. Wydał przed kilkoma dniami swoją najnowszą książkę „Epidemia. Co kryje chaos”. Less, mój serdeczny znajomy, z sercem jak na dłoni, do rany przyłóż. A tutaj, proszę bardzo! Jakie nieprzebrane pokłady zła, poukrywane, poupychane jak ubrania w szafie nastolatki. Skąd w nim ta złość, ten żal, rozpacz i gniew?

Zaraz, zaraz, cóż ja najlepszego plotę?

To był taki miły Człowiek i nadal nim jest. Ukazał piękno koszmarów i koszmarne piękno. Zagalopował Czytelnika, zapędził w kozi róg. Wyciągnął z przyjemnych, bezpiecznych pieleszy i wywlókł za fraki do lasu. Po co do lasu? Przecież w lesie pełno wilków i kapturków. W rzeczy samej, lecz Less dostrzegł w tym lesie coś więcej niż zarys obleśnego, napalonego zboczeńca koczującego za stertą spróchniałego drewna. To on go pierwszy zauważył, a wtedy zrodziła się myśl, jak mniemam, aby o tym potworze co nieco rąbka tajemnicy uchylić.

Dziękuję Ci Lessu za lekcję grozy, zamrażającej wszystkie zakamarki mojej duszy. Przeraziłeś nas wszystkich nie na żarty, bolało – bohaterów i mnie, a jakże. Zaskowyczeliśmy, chociaż po prawdzie byliśmy dziełem Twojej bujnej wyobraźni. Obudziły się chóry demonów, o których na śmierć zapomnieliśmy. Szarpnąłeś struny, a dźwięki bólu i rozpaczy niosły się po lesie i obrzeżach miasta. Lecz nikt nas nie słyszał, nie widział krwi tryskającej w ran, ani zwłok bezwładnie zdobiących leśny dukt. Byliśmy tam razem z Tobą, a teraz odcinasz się od nas. Że to zło i podłość drzemiąca w ludziach jest Ci daleka, całkiem obca. Pokonałeś nas Twą „Epidemią” strachu, udowodniłeś że można być ślepym, głuchym i bezmyślnym w odbiorze mass mediów neuroprzekaźnikiem. Stoimy teraz bezradni. Czyli, że rząd zrobił nas w balona? Wiesz, że nie wypada bluźnić, tym bardziej w recenzji. Wyszłoby na to, że recenzentce puściły nerwy, a żółć wylała się uszami. Byłoby pięknie i dramatycznie, tak jak w historii, którą nas uraczyłeś. Nas, czytelników. Pamiętaj jednak, że i my marzenia mamy, tak jak odziany w szaty dramatyzmu główny bohater „Epidemii”. Marzymy, abyś pisał coś więcej, kolejne kilkaset brakujących stron. Ta historia dogłębnie porusza, zmuszasz nas do refleksji nad sobą i życiem. Dajesz nam pracę domową, a wiesz, że najchętniej to poszlibyśmy sobie na wagary. Od tej całej filozofii życia, balansów i wygibasów metafizycznych.

„Epidemia” to niewielkich rozmiarów dzieło o rzeczach olbrzymich. O wartościach i emocjach, które w jednej chwili potrafią wznieść nas na wyżyny, po to, aby po chwili strącić w przepaść. Twoi bohaterowie wirują w tańcu wykluczających się przeciwieństw, które, o zgrozo, wciąż ich do siebie przyciągają. Nie chodzi tylko o zbrodnie, okrucieństwo i sprawiedliwość naprawczą. A więc o co? O tym musi przekonać się każdy sam. „Epidemia” wymaga skupienia i odwagi do odbycia samotnej podróży. Skoro niektórym „wszystko sprzyja” niechaj sprzyja i Wam, drodzy Czytelnicy. Jedźcie pokrętną trasą do Czarnocina, odważnie, bez względu na to, co kryje się w Waszym bagażniku.

Jeśli i Wy kumacie cza-czę, to z pewnością pokochacie najnowszą powieść Lessa. Mroczną historię, która jeśli jeszcze się nie wydarzyła, to z pewnością ma potencjał, ażeby się wkrótce wypełnić. Podczas kwarantanny, na odludziu, bez świadków, bez jakiejkolwiek nadziei na ocalenie. Z tej opowieści nie każdy wyjdzie cało, co nie oznacza, że nie wyjdzie mimo wszystko silniejszym. W chaosie jest miejsce dla wszystkich, bestii, potworów, ludzi dobrej woli, cichych bohaterów, a nawet dla romantyków. W końcu miłość potrafi zdziałać cuda, a skoro tak, to niech wydarzy się i cud w „Epidemii”. Witajcie w świecie zwyczajnej nienormalności, a reszta niech pozostanie złudzeniem zrodzonym z Nowego Porządku Świata.

To był taki miły Człowiek i nadal nim jest. Wierzę, że spod jego pióra wyjdą kolejne, równie intensywne powieści.

Wybrane opinie czytelników:

„Przeczytałem to na "jednym oddechu". Cieszę się, że wiesz, jak to wszystko wygląda i umiejętnie wplotłeś to w fabułę. Taka prawda nieoficjalnie oczywista.”

„Ależ jestem wkur...! Tak bardzo utożsamiam się z emocjami jakie wywołujesz. Książka zajebista!”

„Coś ty człowieku narobił?! Czy Ty zdajesz sobie sprawę, że to jest normalnie bestseller?”

"Książka prawie doprowadziła mnie do zawału serca! O czymś to świadczy. Jestem pod wrażeniem i gratuluję pióra!"